' Felien, Felien! Look! '

Jeetje, de 2e week op ons Project zit er alweer op. Het is weekend en ik kijk terug alsof het mijn eerste week is, omdat we vorige week maar één dag op het Project zijn geweest. Maar als ik denk aan het moment op Schiphol, lijkt het alsof ik al weken weg ben. Als ik denk aan de walvissen in de oceaan, bij ons eerste hostel, lijkt het al maanden geleden. Maar, ik hou het nog wel een hele tijd vol dus dat komt wel goed. Ik geniet echt volop van de kinderen en de hele omgeving en alle indrukken.

Op maandagmorgen, 10 november alweer, gaat om 06.45 de wekker. Meteen voel ik de spierpijn in mijn lichaam. De flinke wandelingen in Kaapstad hebben er goed ingehakt, maar daar is geen tijd voor om over na te denken. Op naar de lieve kids! Om 07.30 gaan Cindy en ik met Carlijn (onze vrijwilligerscoördinator) de dag opstarten. Dat betekend: om 07.30 bij het weeshuis zijn, de kinderen van de Day Care ophalen en naar de Jungle Gym. Een leuke speelplaats waar de kinderen een uurtje mogen uitrazen op de trampoline, schommels, wipwap en klimtoestellen. Een kindje, B, is vannacht ziek geweest en heeft bloed overgegeven. Hij is wat hangerig en komt al snel bij me op schoot zitten. Het voelt goed hem even te kunnen knuffelen, wetend dat hier thuis weinig ruimte (of eigenlijk moet ik tijd zeggen) voor is voor de huismoeders. Ik zal dit even uitleggen. In het weeshuis wonen 5 huismoeders, welke zorgen voor de kinderen, het huishouden, het eten, de schoonmaak, de was, het opvoeden van de kinderen enz. Eigenlijk wat een moeder hoort te doen, alleen dan voor de kinderen van een ander. En dan niet een, niet twee, maar een heleboel. Het is een zware taak maar ze doen het prima. Fijn dus, dat ik het knuffel-gedeelte van ze over kan nemen, zo nu ook dus bij B. Linda, de eigenaresse van The Farm, komt bij hem kijken. Het gaat er even over om naar het ziekenhuis te rijden, maar al snel blijkt het niet nodig. B. heeft vaak bloedneuzen en heeft dit vannacht ook gehad en zijn bloed ingeslikt. Hierdoor is het in zijn maag terecht gekomen en is hij ziek geworden. Het blijkt oud bloed te zijn. Gelukkig is het niks ernstig en ’s middags leeft hij weer op. Nu ik dit typ denk ik aan ‘The Mobile Clinic’ en wil deze graag even aan jullie uitleggen. Dit is zoals het ook heet: een mobiele kliniek, die één keer per maand (de eerste donderdag van de vrijwilligers) op The Farm komt. Iedereen uit de omgeving die ziek is kan komen voor een gratis consult. Je kunt raden hoe druk het dan is.
B. was de nacht erna ziek geworden en kon zich daarom niet even laten checken. Heel interessant, die Mobile Clinic en ik vind het dan ook zeer jammer dat ik dit gemist heb. Wij waren in Kaapstad. Wie weet krijg ik nog de mogelijkheid eens mee te gaan naar een (consult in het) ziekenhuis, al blijkt het niet zo’n pretje te zijn omdat je soms wel 8 uur lang moet wachten op een bezoekje van 5 minuten. En sowieso is het nooit een pretje om naar het ziekenhuis te moeten, maar toch .. Het lijkt me een leerzame ervaring. ’s Middags komt Wilma, de regiocoördinator van Be More, langs om eens te kletsen met ons en te lunchen. Dit doet ze zo goed als iedere week. Ze maakt wat foto’s (welke je kunt opvragen bij Pap, mocht je ze willen zien) en vraagt hoe het met ons gaat. Omdat we naar Kaapstad zijn geweest is het pas onze 2e dag op het project en hebben we dus nog niet heel veel te melden. We proberen onze draai te vinden, oefenen met de namen welke HEEL lastig zijn, en maken onze eerste contacten. Alles goed dus!

Op dinsdagochtend gaan we boodschappen doen, met alle vrijwilligers. Dit doen we in Pietermaritzburg, een stadje ongeveer 40 minuten rijden vanuit The Farm. Het is een groot winkelcentrum waar we ook nog wat kunnen shoppen als dat nodig is. Opnieuw vergeet je even de wereld van The Farm, omdat het zo groot en Europees is. We ontbijten, whatsappen (omdat we eindelijk even wifi hebben) checken onze mail en gaan uiteindelijk dan boodschappen doen. Dit doen we voor de hele week. Een flinke klus dus. Teruggekomen op ons project is de Day Care al voorbij. We gaan naar de Homework class (van maandag t/m donderdag van 15.15 tot 16.15) voor de basisschool kinderen, waarvoor vandaag lezen op het programma staat. Iedereen kiest een leesboek uit en laten een stukje horen aan één van de vrijwilligers. Soms schrik ik er van hoe goed, of juist slecht de kinderen kunnen lezen. De meeste kinderen praten Zulu en moeten het Engels nog leren, terwijl andere vloeiend Engels en Zulu kunnen praten. Sommige kinderen van 13/14 lezen nog op het niveau van groep 3/4. Maar later, als Carlijn uitlegt hoe het er op school aan toe gaat, begrijp ik wel waarom de meeste kinderen achter lopen. De kinderen beginnen op school rond 08.30, maar de les start om 09.15. Om 10.00 hebben de kinderen pauze tot 12.30 en daarna hebben ze nog 3 kwartier les. Onder les moet je net les zoals in Nederland verstaan, maar een klas van ongeveer 60 leerlingen die eigenlijk aan hun lot worden over gelaten. Toen Carlijn ging observeren hebben leerlingen liggen slapen, alleen maar voor zich uitgestaard of een beetje rondgekeken. Niet echt les dus, vandaar dat het zo belangrijk is dat The Farm hen wel les geeft. Spreken de kinderen geen Engels, dan kunnen zij alleen op de suikerrietplantages werken, wat zeer zwaar werk is. Hier kan ik dus hopelijk ook een steentje aan bijdragen, al is dat in één maand natuurlijk wel heel moeilijk. Maar ik vind het heerlijk om ze te kunnen helpen met de kleine opdrachten en dat ze helemaal beginnen te tralen wanneer ik hen een compliment kan geven. Na 3 kwartier intensief bezig te zijn geweest krijgen ze een hele lange kleurplaat, welke Miriam (vrijwilliger) van thuis mee heeft gekregen. Ik verwonder me hoe goed de kinderen hier met één kleurplaat kunnen doen. Allen pakken ze de stift die zij nodig hebben, kiezen een plek uit waar ruimte is en beginnen met kleuren. Ze werken samen, delen de stiften en zijn zo lief samen! Ze zijn blij met wat ze krijgen en maken hier geen ruzie over. Zelfs de stiften die eigenlijk al op zijn, worden gebruikt. In Nederland zijn we echt verwend en vechten om de kleinste dingen. Ik kan me herinneren dat de kinderen op mijn vorige werk nieuwe zouden eisen. Dat is welke gedachten ik krijg als ik naar de 15 kleurende kinderen en één kleurplaat kijk. Prachtig.
’s Avonds hebben de ouderen (van de middelbare school) eigenlijk Homework Class, maar deze gaat niet door omdat zij in hun examens zitten. Ze moeten studeren en dat kunnen ze zelf. Eigenlijk vind ik dit wel fijn, de avond vrij. Vandaag was een dag vol indrukken en ik vind het wel lekker om met een dikke trui en lange broek deze indrukken te verwerken, op de bank met: de wereld draait door!! (ja, BVN zend dat ook hier uit). Ik hoef gelukkig niet meer naar buiten want geloof het of niet, het is hier IJS-koud (en ja, ik ben écht in Zuid-Afrika)!

Op woensdag loopt de hele dag goed. Cindy en ik starten samen met Sisa (de juffrouw van de Day Care) de dag op. Zij is sinds kort aangenomen, om in de toekomst de Day Care over te nemen. Op deze manier kunnen vrijwilligers zich richten op andere belangrijke projecten binnen The Farm, of kan misschien de komst van vrijwilligers in de toekomst wel afgebouwd worden. Be More heeft namelijk als doel projecten te laten draaien, met de lokale bevolking. Fijn om samen met Cindy de dag op te starten, omdat de kinderen nu ook meer contact maken met ons (omdat ze de andere vrijwilligers al veel langer kennen). Ook ik begin de namen en kinderen steeds beter te kennen, wat maakt dat ik ze kan aanspreken en ook contact met hen kan maken. Dit is heel fijn! Ik heb het gevoel dat ik nu echt begonnen ben, wat ook wel tijd word want ik merk meteen dat 1 maand wel heel kort is. Ik ben al op de helft vandaag! Het liefst zou ik langer op The Farm zijn, maar stiekem denk ik regelmatig aan de 2 weken reizen die hierna op ons staan te wachten. Wat zou ik hier allemaal voor indrukken op doen? Ga ik de Big Five zien? Wat gaan we allemaal nog meer zien? Dat blijft een verassing, waar ik heel veel zin in heb!

Donderdag is een speciale dag. Carlijn, onze vrijwilligerscoördinator, is jarig en dat gaan we groots vieren. Met alle kinderen van de Day Care gaan we naar Ushaka Kidsworld, een groot kinderspeelpaleis waar de meeste kinderen van ons nog nooit zijn geweest. Ze hebben allemaal nette kleding aan, schoenen (wat ze hier op het Project niet hebben) en zijn super gespannen. Even allemaal andere snoetjes dan ik gewend ben in de Day Care. Sommige kinderen zijn zelfs nog nooit buiten het terrein van The Farm geweest en kijken de rit er naartoe hun ogen al uit. De weg, het uitzicht: giraffen op een Game Reserve, de vrachtwagens die we inhalen, alles is om te schreeuwen. De rit was ook leuk trouwens en deed me heel erg denken aan mijn tijd in Gambia. Met zo veel mogelijk personen in één auto! We gingen met 21 man in de Combi (een busje voor 11 personen) wat prima paste! De kids kruipen bij elkaar op schoot, zitten tegen elkaar aan en maken nergens een probleem van. Het gaat hier allemaal zo makkelijk samen, je merkt dat ze gewend zijn om met veel man in een kleine ruimte te leven. Ze accepteren zo veel van elkaar. En doen ze dat niet, dan slaan ze een keer (wat wij natuurlijk proberen te voorkomen), maar dan is het wel klaar! Sommige kinderen laten wat tranen vallen bij binnenkomst in het speelpaleis, ze vinden alles wat er in Ushaka is eng. Maar de meeste zijn uitgelaten en springen meteen de speeltoestellen op. Met luid gelach en geschreeuw fokken ze elkaar op en al snel heeft iedereen zijn/haar plek in Ushaka gevonden. Leuk om te zien en fijn dat ik dit mag meemaken. Ze genieten zo!
Met 30 graden genieten we van het speelpaleis, alle shows die ze hier geven (welke wel super eng zijn voor de kids met die mascotte’s) en het watergedeelte waar de kids zich helemaal kunnen uitleven. Tijdens een show met muziek beginnen sommige van de kinderen helemaal uit hun dak te gaan, ze dansen de sterren van de hemel. Dit bezorgd me tranen in mijn ogen. Hoe fijn dat deze lieve kinderen even zorgeloos kunnen genieten. Dat ze dankzij deze dag de ellende kunnen vergeten die ze in hun jonge leven al hebben meegemaakt. Dat ze aan deze dag waarschijnlijk nog jaren terugdenken. Hun dag kan nu al niet meer stuk, maar al helemaal niet meer als het middageten eraan komt. Een patatje (zoals Carlijn het noemt) met een hamburger en een lekkere beker frisdrank met een rietje (al is het gebruiken van een rietje wel raar en worden de meeste snel weggegooid). Maar het is nog meer genieten als ze bij Ushaka horen dat wij van een weeshuis zijn en ijsjes komen uitdelen. Heerlijk, al die zoete snoeten helemaal onder het ijs. ‘Felien, Felien, look!’ wijzend naar hun ijsje. Helemaal trots (en ik trots omdat de meeste mijn naam zo goed kunnen onthouden!). Sommige kindjes hebben volgens mij nog nooit ijs gezien, want ze beginnen aan het papier te likken. Als ik ze wil helpen met het papier te verwijderen, mag dit niet.. Het ijsje is nu van hun.. Ik blijf er maar mooi vanaf denken ze! Gelijk hebben ze..
Op de terugweg genieten wij, alle 16 kids liggen te slapen. Zo lief! Ze leunen op elkaar, liggen bij op schoot en ook in mijn armen ligt er een te slapen. Sommige laten zelfs een zachte snurk horen, omdat bijna alle kinderen hier verkouden zijn. Ze zijn uitgeput van waarschijnlijk net zo veel indrukken van Ushaka, als zij mij geven op een dag op The Farm. Het enige verschil is dat zij zich hier niet van bewust zijn.

Vrijdag, de laatste dag van de week, begin ik weer om 07.30 samen met Cindy. We douchen de kinderen, smeren ze in met vaseline om een droge huid te voorkomen en poetsen hun tanden. Op dit moment kom ik erachter dat ik mijn doel heel makkelijk kan bereiken. Volgens mij heb ik mijn doel nog niet met jullie gedeeld, maar ik ben hier om per dag één kind te laten lachen (en natuurlijk om nog iets meer bij te dragen, maar de doelen moesten klein blijven). Dat klinkt misschien als een simpel doel, en ik merk zelf ook dat het makkelijk haalbaar is, maar ik weet dat hier veel waarde achter zit. De kinderen moeten weten dat zij er mogen zijn, even alle aandacht krijgen waarvoor er, zoals ik eerder aangaf, thuis niet altijd tijd en ruimte is. Ik denk dat een lach op hun gezicht het kenmerk is dat ze genieten, al is het maar voor even. Maar.. ik ben erachter gekomen dat de kids het geweldig vinden als ik mijn mond op hun buik zet en hard blaas, waardoor er een soort ‘scheet-geluid’ ontstaat. Ze kunnen hun lol niet op en gaan het zelfs nadoen! Mooi, heb ik weer 3 lachende gezichten gezien vandaag! (Gedurende de dag gelukkig en natuurlijk wel een beetje meer;)).

Nu heb ik weekend (op vrijdagavond is er geen homework class) en even rustig de tijd genomen om foto’s te maken van de omgeving en alle gebouwen die hier op het terrein staan. Ik zal kijken of ik deze binnenkort kan delen met jullie, zodat jullie weten waar ik ‘woon’ en hoe de Day Care en het weeshuis eruit zien. Voor nu: wij gaan Flikken Maastricht kijken (wat Cindy echt SUPER fijn vind)! Fijn weekend en een hele dikke kus van mij!