Injection for your bodypaint

Zoals de weken op The Farm veel te snel voorbij vliegen, vliegt ook het weekend voorbij. Het is er om bij te komen, wat je ook wel nodig hebt na een week hard werken met de kids. Het is stiekem toch wel heel intensief! Het onthouden van de namen, kinderen troosten terwijl ze in het Engels niet kunnen uitleggen wat er aan de hand is, veel knuffelen, plezier maken, activiteiten doen samen, lachen, etc. Maar nu is het weekend. Veel kinderen vervelen zich in het weekend, dus mag je ook activiteiten ondernemen met ze. Ik had dit heel graag gedaan, mar ben dit weekend helaas ziek geworden. Het begon met een vervelend kuchje, maar werd al een flinke hoest met koorts. Heel nuchter dacht ik: dat gaat wel over. Het is een flinke verkoudheid en het heeft even tijd nodig. Maar met adviezen van anderen hier en van het thuisfront, begon ik toch te twijfelen of ik niet even langs een dokter moest gaan. Al is het maar om een aantal dingen uit te sluiten en gerustgesteld te zijn. ’s Avonds flink benauwd, dan gaat ‘wat als’ toch wel even door je hoofd. Ik ben immers in Zuid-Afrika en niet in het veilige, bekende Nederland. Dus zoals ik in mijn vorige verhaal nog zei dat ik graag eens een ziekenhuisje wilde zien, ben ik er nu dus geweest. Alleen niet voor een van de kindjes, maar voor mezelf..
Met Don, de eigenaar van The Farm, en Carlijn ben ik 5 minuten na het telefoontje aan Linda (dat ik dus ‘a docter’ wilde zien) opgehaald in de combi (het busje). Daar ga ik, op weg naar de Private Clinic. Toch wat zenuwachtig om wat ik net al zei: ik ben toch in een ander land. Waar kom ik in godsnaam terecht? En dan die spookverhalen dat sommige mensen zo lang op de dokter moeten wachten dat zij in de wachtrij voor de spreekkamer overlijden. Natuurlijk overkomt mij dit niet. Ik heb gelukkig de mogelijkheid om naar een goede kliniek te gaan, maar toch ga ik me hierdoor afvragen waar ik terecht kom. Onderweg word ik gerustgesteld door Carlijn, zij is ooit eerder bij deze dokter geweest en het is er écht oke. Prima opgeleide en aardige doktoren. Zodra we langs het Game Reserve hier verderop rijden word mijn gedachten gelukkig van me afgeschud. Naast de weg staan een stuk of 8 giraffen met een kleine! Heel dichtbij! Wauw, heel even ben ik helemaal beter en zie ik de laatste 2 weken van mijn reis voor me. Cindy en ik in de auto, naar het Krugerpark, genieten van de natuur en de cultuur. Ik kijk er heel erg naar uit. 1 van de Big 5 heb ik in ieder geval al gespot! Maar al snel word ik uit deze gedachten gehaald. We rijden een zandweggetje op, door een ijzeren hek. Ik ben er: de Private Clinic. Op de parkeerplaats staat een super dikke Audi, welke me ergens gerustgesteld. Stom, dat dure dingenje op zo’n moment gerust kunnen stellen en dat je hier, ondanks wat je tegenkomt in het weeshuis, vast kunt houden aan bekend materiaal waar waarde aan zit. Een dure auto voor de deur, dan zal het vast een goede kliniek zijn. Maak ik mezelf dit wijs om mezelf gerust te stellen? Of is het een super Europese gedachten? Ik weet het niet zo goed. Ik stap de auto uit en ga met Don en Carlijn de Clinic binnen. Meteen sta ik bij de receptie, in de wachtkamer. Ik krijg een notitieboek onder mijn neus geschoven en moet mijn name en surname opschrijven. ‘Felien Koppens’. Terwijl ik dit schrijf denk ik na hoe deze naam op de receptioniste over zal komen. Al de moeilijke namen op het project schieten door mijn hoofd. Mijn naam is voor hen natuurlijk net zo moeilijk.
Ik kijk om me heen en sta in een wachtkamer met schilderijen aan de muur, verschillende stoelen en banken bij een salontafel met vele tijdschriften er op. Voordat ik plaats kan nemen word ik door de receptioniste meegenomen naar de dokter. Ik loop een gang door en zie in mijn ooghoeken een tweede wachtkamer. Deze is voor de ‘zwarte mensen’ word me vertelt. Carlijn weet me te vertellen dat hier alleen klapstoeltjes staan (die half uit elkaar vallen), en op dagen dat het druk is de mensen gewoon op de grond moeten wachten. Weer komt het even binnen dat het verschil tussen arm en rijk hier ZO groot is en het maakt hoe je kunt leven. In Gambia was, in de omgeving waar ik zat, iedereen arm. Hoe erg ook, maar de verschillen waren minder groot en daardoor word ik hier meer geconfronteerd met het feit dat er hier echt armen mensen zijn. Super lastig.
Ik kom de spreekkamer in. Een grote, donkere, Afrikaanse vrouw in een soort luipaarden-print-pakje heet me welkom en vraagt een aantal gegevens van me op, zoals mijn Afrikaanse telefoonnummer en mijn geboortedatum. Ze vraagt naar mijn verhaal en krabbelt ondertussen op het A4tje waar voorheen alleen de woorden ‘Felien’ en ‘Koppens’ op stonden. Ze wil me toch wel even onderzoeken en ik word meegenomen achter een gordijntje in de spreekkamer. Ik ga op het bed zitten en de dokter meet mijn bloeddruk op. Deze is gelukkig goed. Vervolgens luistert ze naar mijn longen, ‘fine’ geeft ze aan. Dan luistert ze naar mijn borst. Opnieuw zegt ze ‘fine, fine’. Ik ben opgelucht, maar dan vertelt ze me dat ik een infectie heb. Helemaal niet ‘fine’ dus! Ik maak er zelf maar even van dat het een luchtweginfectie is, want de dokter blijft maar zeggen ‘in your chest’. Ik ben allang blij dat mijn longen schoon zijn, omdat ik zo’n vervelende krakende hoest had gekregen ondertussen. Vervolgens pakt de dokter een spuit uit haar la-tje: ‘Im gonna give you an injection for your bodypaint’. In het Nederlands zeg ik: Eh? Wat ga jij doen?!. Ze herhaalt het maar dat stukje ‘bodypaint’ snap ik niet zo goed. Ik roep Carlijn erbij. Ook zij moet even doorvragen maar al snel komen we erachter dat het ‘body pain’ is (lichaamspijn). ‘Oh mijn god’ zeg ik verschrikt en de dokter begint te lachen: ‘You don’t like injections’? Volgens mij is het antwoord van mijn gezicht af te lezen. Ik vraag of ze hem in mijn arm wil geven en steek deze alvast voor haar uit. ‘No, in your but’. Volgens mij moet Carlijn haar lach inhouden als ze mijn gezicht ziet. Mijn god, wat gaat me nu weer overkomen hier? Als een klein kind vraag ik Carlijn om haar hand, maar achteraf is dit niet nodig. Het valt allemaal reuze mee. Het enige wat ik er aan overhoudt is een stijve rechterbil, terwijl mijn linker van niks weet, ha-ha. Vervolgens krijg ik een hele medicijnenkast mee. Ze pakt flink uit met: een antibioticakuur, een hoestdrankje, pillen om de koorts te dempen en pillen voor mijn body pain. Dat laatste laat ik even voor wat het is, omdat ik zelf paracetamol bij heb en deze toch iets meer vertrouw dan de felgroene pillen die ik onder mijn neus geschoven krijg. De rest slik ik netjes, omdat ik natuurlijk zo snel mogelijk van alles af wil zijn, vooral die koorts! Na 2 dagen ziek op de bank mis ik de kindjes al heel erg en wil ik graag weer beginnen. Maar om niet te blijven sukkelen moet ik het helaas nog echt even rustig aan doen, wat ik haat! Op tijd onder de wol en hopelijk morgen weer iets fitter. 2 days of rest, heeft de dokter gezegd. Ik vind het moeilijk me hier aan te houden.

Op dinsdag voel ik me nog niet echt iets beter, maar vandaag is het boodschappendag. Om toch even uit het huis te zijn, van het project weg, ga ik mee boodschappen doen. Het is fijn even weg te kunnen, omdat we zo ver van alles af liggen is dit niet echt vanzelfsprekend voor ons. Maar tijdens het boodschappen doen merk ik toch dat ik wat beroerd ben. Maar ik doe mezelf 2 leuke dingen cadeau, waardoor ik toch wat vrolijker wordt. ’s Middags wordt er een voetbaltournooitje gehouden met de jongens, georganiseerd door de vrijwilligers. Zij kiezen er voor dit voor ons huis te doen, zodat ik er toch een klein beetje bij kan zijn. Fijn! Ik kom er goed ingepakt bij zitten en al snel klimmen er een paar lieve kids op mijn schoot. Wat voelt dat fijn, daarvoor ben ik hier! Niet om nutteloos in mijn bed te liggen! Ze geven mij energie! Stiekem moet ik nog rustig aan doen, maar vanavond zit dat er niet in. Het is Girlsnight voor de ouderen meiden. We hebben ze uitgenodigd om vanavond bij ons op bezoek te komen. Rond een uur of 20.00 African-time komen ze verlegen bij ons aangeklopt, met een stuk of 8 dames. Ze kiezen een film uit, genieten van de chips en popcorn welke wij gemaakt hebben, lakken elkaars nagels, giechelen om telefoontjes en smsjes die zij (van waarschijnlijk jongens) ontvangen en maken armbandjes. Heerlijk dat deze meiden van 14 tot ongeveer 22 jaar weer even ‘tiener’ kunnen zijn. De meeste hebben namelijk al heel wat meegemaakt in hun korte leven. Zo zijn vele van hen al moeder, soms al van 2 of meer. Leuk om te zien en fijn dat wij hun deze avond, waarop ze zo genieten, kunnen geven.

Op woensdag hebben we vrijwilligersdag. Om 07.30 worden Cindy en ik opgehaald, om vervolgens met alle vrijwilligers van deze lichting alle projecten af te gaan. Ondanks dat ik nog steeds niet helemaal beter ben, ga ik wel mee. Als ik dit ook al moet missen… Nee, dat gaat er bij mij niet in! Apotheek mee, dik vest aan, fles water mee en gaan! Aan de slag! Als eerst komen we bij het project: iCare. Dit is een project waar straatjongeren tot 18 jaar worden opgevangen. iCare is de eerste fase, hier krijgen de jongens (en soms ook meisjes) dagbesteding. Ze zijn creatief bezig, kunnen een potje poolen, zich vermaken met elkaar en de vrijwilligers. Bij aankomst moeten de jongeren hun drugs inleveren. Als de jongens rond een uur of 15.00 de straat weer op gaan, krijgen ze hun drugs terug. In eerste instantie klinkt dit misschien raar, tenminste, dat vond ik. Maar daarna werd uitgelegd waarom: als de jongeren hun drugs niet terugkrijgen, komen ze ook niet meer terug naar de dagbesteding van iCare, wat wel zeer belangrijk voor hen is. Ze zijn dan namelijk van de straat. En, als ze in de eerste fase hun best doen, kunnen ze doorstromen naar de tweede fase. In de tweede fase krijgen ze de mogelijkheid tot hulp om af te kicken en in de derde fase kunnen ze terug naar school en is er de mogelijkheid om op zichzelf te gaan wonen. Helaas keren veel jongeren na een paar maanden eerste fase weer terug op straat. Eenmaal buiten de deur is er niemand die naar ze omkijkt en de drugs is ZEER goedkoop. Voor 10 rand (ongeveer 0,80 eurocent) hebben de jongeren 100ml methadon. Maar de meeste kinderen snuiven lijm, waarmee schoenen worden geplakt. Deze lijm is zo slecht voor de kinderen dat ze zelfs stoppen met groeien. Er liepen jongens van een jaar of 12/13 rond, maar door hun stop in de groei (door het snuiven van lijm), leken ze maar een jaar of 8/9. Heftig om te zien en te weten dat het er zo aan toe gaat in de straten van Durban, maar wel heel goed dat Be More het beste probeert te maken van de tijd die ze wel met de jongeren hebben.
Het tweede project welke we hebben bezocht is Palmtree. Een gezin met ongeveer 15 geadopteerde kinderen. Twee Nederlanders zijn er in 2011 ook gaan wonen, omdat ze na 2 maanden vrijwilligerswerk verliefd zijn geworden op het project. Ook zij zijn bezig met kinderen te adopteren en hen een beter leven te geven. Zo veel respect heb ik voor hen! Waren er maar meer mensen die dit zouden doen, dat zou de wereld een stuk beter maken :). Op Palmtree krijgen de kinderen les, maken armbandjes en knuffels die zij verkopen en zorgen dat ook de leerlingen met een beperking leren werken, zodat zij later misschien toch een baan kunnen krijgen (in het werken met handen).
Het derde project wat we bezochten was Bobbi Bear. Een zeer heftig project, wat voor mij veel te emotioneel zou zijn. Bij Bobbi Bear vangen ze (voornamelijk) kinderen op die seksueel misbruikt zijn. Aan de hand van een beer kunnen kinderen vertellen wat er met hen is gebeurt. Ze mogen op de beer tekenen, schrijven etc, zonder dat zij hierbij hoeven praten, omdat dit vaak na zo’n heftige gebeurtenis te moeilijk is. De vrijwilligers en medewerkers van Bobbi Bear halen de kinderen op, gaan met hen naar het politiebureau, doen aangifte en vangen de kinderen dan op op het project. De volgende ochtend gaan ze kijken of het kind terug naar huis kan, of eventueel een ander familielid. De meest afgrijselijke verhalen kwamen voorbij, die ik hier liever niet deel. Maar ik besef wel dat ik heel veel respect heb voor de mensen die er werken en de vrijwilligers die hier werk gaan doen. Heel knap!
Het vierde project dat we gingen bezoeken was een project waar Cindy en ik even over hebben getwijfeld: Mother of Peace. Ook dit is een weeshuis, waar ongeveer 80 kinderen worden opgevangen. Bij aankomst leek het meer op een dorp vond ik, of een soort camping met stacaravans. Allerlei huisjes waar de kinderen wonen vormen dit dorp. De vrijwilligers helpen de huismoeders bij het opvoeden en verzorgen van deze kinderen. Op Mother of Peace is een winkeltje, een kerk en een schooltje. Het is veel meer ontwikkelt dan The Farm en door de grootte ben ik achteraf toch blij dat ik voor The Farm heb gekozen. Het primitieve zint hier, zint me wel :).
Daarna gingen we door naar ons project. Ik heb een groepje vrijwilligers mogen rondleiden en kwam erachter dat ik stiekem al veel meer wist, dan ik eigenlijk zelf doorhad. In deze korte tijd toch veel geleerd! Leuk om te doen!
Als laatst gingen we door The Horizon Farm, welke sinds een paar maanden pas een project is van Be More. Een super mooie boerderij in een perfecte omgeving met kippen, varkens, konijnen, honden, katten, noem maar op. Hier worden volwassenen met een verstandelijke beperking opgevangen. We worden ontvangen met kussen op onze hand, i love you en heel veel knuffels. Super leuk!

Aan het eind van de dag hebben Cindy en ik een reservering gemaakt voor aanstaande maandag. Ik denk voor mij een van de stoerste dingen van mijn leven, die ik ooit zal ondernemen. Maarja, als je dan toch in Afrika bent ;). Nee het is geen bungeejumpen of skydiven, dat gaat me dan wel net te ver! Maar wat dat is, dat zien jullie dan wel weer! Tot dan! Liefs, Felien