The Farm

Ondertussen ben ik alweer 5 dagen van huis. Als ik er aan denk wat ik allemaal al heb gezien, lijkt dit onmogelijk. Zo veel dingen zijn de afgelopen dagen op me af gekomen, maar ik kan gelukkig genieten van elke seconden.

Op maandag ontmoeten Cindy en ik andere vrijwilligers van Be More, welke ook verblijven op BLue Sky Mining. Samen kletsen we wat, lunchen en hebben nu al lol. Leuk hoe snel je een klik hebt als je om dezelfde reden aan de andere kant van de wereld bent. Ik deel mijn kamer met de 2 zusjes Milou en Carmen. Ik zie dat er wat mieren op mijn bed lopen. Geen probleem, ik ben immers in Afrika. Maar als ik zie dat er een heel mierennest onder mijn bed ligt, welke Gekko's aantrekken (die super lief zijn) ga ik het toch maar even melden. Er word me vertelt dat ik beter kan vertrekken. DE mieren bijten en het is niet prettig om er in te gaan slapen. Ik kom op een kamer met 5 andere vrijwilligers, welke 's avonds zijn aangekomen. We hebben een diner samen om elkaar te leren kennen. Maar iedereen is moe en op tijd gaan we naar bed.

De volgende ochtend, dinsdag, ben ik al vroeg wakker. Ik sta op en ga lekker genieten van de brandende zon (welke later feller blijkt dan ik dacht), met uitzicht op zee. Ik pak er een boek bij, maar als ik de walvissen en dolfijnen opnieuw uit de zee zie springen, kan ik me al snel niet meer concentreren. Wat ge-wel-dig is dit zeg! Wauw!! Na het gezamenlijk ontbijt kwam Wilma (regio coordinator van Be More) een presentatie geven en ons instrueren over de komende week. Maar, er komt zo veel informatie op me af, dat ik het allemaal wel zie, ik laat het maar op me af komen, want me voorbereiden op Afrika gaat toch niet. Dat heb ik de vorige keer wel geleerd. Ik merk dat dit me helpt en dat ik hier ook veel energie uit haal. Hierdoor loop ik nergens tegen aan en heb ik geen verwachtingen, ze kunnen dan ook niet tegenvallen :). Ik hou mijn gedachten even op 0 en dat is echt heel fijn.
Rond 12.00 komen Esmee, Miriam (2 andere vrijwilligers van The Farm, die hier al een maand zitten) en Carlijn (vrijwilliger coordinator) ons ophalen. Ook Linda (oprichtster van The Farm) en haar geadopteerde zoontje D. zijn erbij. Met zijn alle gaan we, in het busje van The Farm op weg.. Maar.. dan moet wel eerst de bus starten. Op zijn Afrikaans duurt dit even. Het doet me denken aan Gambia. Auto's die het niet doen, een busje met spullen en veel mensen er in.. Maar ik moet mezelf wel steeds blijven vertellen dat het geen Gambia is, het is Zuid-Afrika. Een land dat alles op zijn manier doet.

We rijden naar the Shopping Mall voor een lunch en boodschappen. Met alle vrijwilligers en de coordinator gaan we iedere dinsdag boodschappen doen. We doen inkopen voor ons huisje, voor de hele week. We komen een duur winkelcentrum in, waar ze alle kledingmerken hebben die ze ook in Nederland hebben. De supermarkt is super groot en doet me denken aan mijn vakanties in Frankrijk. Het feit dat er veel donkere mensen in de supermarkt lopen laat me herinneren dat ik in Afrika ben, maar the shopping mall is echt Europees. Pizza's van dr Oetker, soep van Cup a Soup en de duurste kleding die je je maar kan bedenken. Ik kan er dan ook niet heel veel van genieten. Ik wil Afrika in, naar het project. Het duurt nu al zo lang, ik wil weten waar ik de komende 4 weken zal verblijven. Na een paar uur in The Shopping Mall gaan we dan eindelijk op weg naar het Project, The Farm. We rijden (aan de linkse kant van de weg) in ons volgeladen busje het binnenland in. Waar we 5 minuten geleden het rijke Afrika verlieten, rijden we nu het arme Zuid-Afrika in. Wat een verschil in een paar minuten. Rijk en arm leeft hier letterlijk naast elkaar. Dit is dan ook de reden van de criminaliteit. De Townships (sloppenwijken) die we passeren laten de kleinste huisjes zien waar hele families leven. Ondanks dat je ergens weet dat het in de wereld zo oneerlijk verdeeld is, blijft het mij verbazen. Hoe komt het dat wij geld hebben en (bij wijze van) alles kunnen doen wat wij willen, en zij iedere ochtend opstaan en weer moeten overleven? Ik denk niet dat op die vraag ooit een antwoord zal komen.

Op The Farm aangekomen zie ik een geweldig, mooi, heuvelachtig en ver uitgestrekt landschap. Wauw, mag ik hier de komende 4 weken verblijven? De andere vrijwilligers geven een rondleiding in ons huisje en ik kies een van de over gebleven bedden uit. Dit gaat mijn plekje worden de komende weken, wat raar. Al snel worden we erop gewezen dat het weer om gaat slaan, het kijkt erg donker en er is eigenlijk nog vanalles te doen. We krijgen een snelle rondleiding over The Farm (deze zal ik jullie binnenkort aan de hand van mijn verslag ook geven), maar dan komt er een flinke stortbui. We zijn helemaal doorweekt en moeten nog naar Linda en Don, kennis maken met de oprichters van The Farm. Zij lachen er natuurlijk om en heten ons welkom in Zuid-Afrika. Het is dus niet altijd zon, nee het is hier ook wel eens koud! Nu dus !! Ze vertellen ons hoe The Farm is ontstaan. Vroeger hadden zij een bedrijf waarin mensen uit de omgeving voor hen werkten. Helaas overleden zij allen snel, ivm HIV/Aids. Zij besloten om de kinderen van hun oud werknemers op te vangen. Wat begon met 5, is nu gekomen tot 55 kinderen. Linda zegt al jaren dat er geen kinderen meer bij kunnen, maar gelukkig kan zij de kinderen die er alleen voor staan, niet op straat laten staan. Omdat zij het allemaal niet meer alleen draaiend kunnen houden, zijn Cindy en ik (en de andere vrijwilligers) van harte welkom. Een zeer indrukwekkend verhaal. Na de kennismaking gaan we snel wat warms aan doen en eten we gezamenlijk met alle vrijwilligers. Al vroeg liggen we allemaal in bed, het was een lange dag & morgen is het vroeg opstaan.. EINDELIJK aan het werk!

's Morgensvroeg gaat om 06.30 de wekker. Niks vakantie, aan het werk! De kids staan op ons te wachten en ik op hen! Ik wil ze zo graag ontmoeten, al vind ik het stiekem wel spannend.
Samen met Cindy en Carlijn haal ik de kinderen (tussen de 1 en 5) van het terrein, we gaan naar de ' Jungle Gym ' . Een speelplaatsje waar allerlei toestellen staan waar de kinderen lekker kunnen uitrazen (denk aan een zandbak, een trampoline, een glijbaan etc.). Niet in zo'n goede staat zoals het bij ons zou moeten, maar ik verbaas me hoe streng de regels in Nederland zijn. Een trampoline heeft geen blauwe beschermrand nodig en hoeft niet precies ingegraven te zijn. Er kunnen echt wel 8 kinderen op 1 trampoline springen! Spelen kunnen de kinderen toch wel! En wonderbaarlijk gaat alles helemaal prima! Zonder ongeluk of ruzie. Natuurlijk is het even aan elkaar wennen, maar al snel komen de eerste kids tikkertje spelen. Leuk hoe snel zij contact maken met een helemaal vreemd iemand. We zien er zo verschillend uit maar wat zijn we hetzelfde. Allemaal verlegen, allemaal nieuwsgierig en ook wel een tikkeltje ondeugend, maar hartstikke leuk. Na een uurtje spelen gaan we naar de Day Care (kinderdagverblijf). Ik mag de kids gaan douchen samen met Cindy en Carlijn. Een heel intiem moment, maar zo fijn om even 1 op 1 met de kinderen te zijn. Je kunt elkaar nooit zo snel leren kennen, maar toch wist ik in een rustig moment beter tot de kinderen te komen. Wat mooi om te zien hoe zij kunnen genieten van een douche, haren wassen en tanden poetsen. Naderhand worden ze helemaal ingesmeerd met vaseline, zodat hun huid niet te veel uitdroogt. Ook hier genieten zij intens van. En het maakt niet uit wie er tegen over hen staat. Even alle aandacht, daar genieten zij zo van! Even krijg ik het daarom ook wel moeilijk. Hoe vanzelfsprekend is het voor mij dat papa en mama mij iedere dag knuffelde, kusten en zorgden dat ik gedouched was? Voor mij was het altijd heel voor de hand liggend, maar na vanmorgen ben ik erachter gekomen dat het echt een zegen is. Niet alle kinderen mogen hier van genieten. Gelukkig kan ik snel de knop omzetten en zie het als een cadeau dat ik de komende maand deze kinderen al mijn aandacht mag geven. En dat The Farm ze een onderdak biedt, waar zij alsnog kunnen genieten, ondanks dat zij geen ouders meer hebben die hen vast kunnen pakken.
Na dit bijzondere moment gaan we terug naar de Day Care. Hier doen we allerlei activiteiten zoals liedjes zingen, spelen, voorlezen etc. Tot 13.30, dan gaan de kinderen terug naar het weeshuis en hebben wij pauze tot 15.15. We lunchen gezamenlijk en gaan vervolgens naar The Boys House. Een huis dat mede dankzij sponsoren is gebouwd, om de oudere jongens een onderkomen te geven. We hebben eigenlijk ' huiswerkklas ' met de jonge kinderen die net uit school komen, maar om elkaar wat te leren kennen doen we krantenmeppertje. Een hele klus met al die Afrikaanse namen. Ik vraag me af of ik deze ga leren kennen! Ze lachen me dan ook regelmatig uit, maar gelukkig is Felien voor hen ook niet zo heel makkelijk.

Om 16.15 zijn we klaar met de huiswerkklas en gaan we met zijn alle (de vrijwilligers) naar ons huisje. Tot 19.00 zijn we vrij, we eten dan gezamenlijk en doen een beetje ons eigen ding. Van 19.00 tot 20.00 is er huiswerkklas voor de oudere studenten. Ja ja, een vol programma. Even wennen! Maar, omdat Cindy en ik vanavond onze spullen moeten pakken is het niet zeker of wij hiermee mee gaan. Wij worden namelijk vannacht om 04.00 opgehaald door de taxi. Hij zal ons naar het vliegveld brengen, want wij gaan van donderdag t/m zondag naar Kaapstad!

Ik zal proberen binnenkort wat foto's te plaatsen van The Farm, zodat jullie er een beetje een beeld bij hebben. Maar voor nu zeg ik goede avond en tot volgende week! Ik ga even vakantie vieren in Cape Town! Liefs!