Travel is the only thing u buy that makes u richer

Daar zit ik weer, in Blue Sky Mining, het hostel waar het allemaal begon en waar ik ook mijn laatste nacht zal verblijven. Super raar, morgen kom ik weer naar huis. De tijd is gevlogen, ondanks dat ik zo heb stilgestaan bij alles omdat ik wist dat de tijd zou vliegen. 6 weken klinkt lang als je weggaat, maar het is zo kort als je een land zoals Zuid-Afrika wil ontdekken. Ik ben op geweldige plekken geweest en heb zo veel dingen gezien. Super leuke, maar ook minder leuke dingen. Van weeskinderen tot natuur, van armoede tot luxe, van koeien tot olifanten op de weg, van een traan naar een lach en soms andersom. Geen van dit allen zal ik vergeten. Ik ben blij dat ik nog dit laatste verhaal mag delen met jullie, omdat ik ook de laatste dagen niet stil heb gezeten en geweldige dingen heb gedaan/gezien.

Nadat we het Krugerpark hebben verlaten zijn we op zoek gegaan naar een slaapplek, om 2 dagen te kunnen verblijven omdat er rond het Krugerpark nog wat dingen op de planning staan die Cindy en ik graag willen doen. Ik spit mijn Lonely Planet door en kom een plek tegen welke als ' good choice ' wordt aangeschreven, daar gaan we op af. Na 4 nachten in een tent zijn we wel toe aan een lekker bed met een schone douche. Die vinden we! De komende nachten slapen we in een Roundavel (een rond hutje met een dak van stro), ergens tussen Hazyview en Sabie, voor degene die willen opzoeken waar het ligt. We informeren de gastvrouw over wat slim is om welke dag te doen en komen tot de conclusie dat Cindy vandaag haar droom gaat waarmaken: het voeren, aaien en zitten op een olifant! Dit gehele stuk had ik jullie al vertelt, maar het blijft bijzonder! Als Cindy stinkend en vol met modder op haar gezicht (omdat ze een kus van de olifant heeft gekregen) terugkomt, rijden we snel naar ons huisje. Douchen en boodschappen doen! 's Avonds zijn we moe van al onze indrukken van het Krugerpark, dat we weer lekker op tijd naar bed gaan. Morgen weer de wekker, want we hebben weer een volle planning. We gaan namelijk naar ' The Blyde River Canyon ', de derde grootste Canyon van de wereld. Langs de bananen plantages rijden we de volgende ochtend richting Graskop, daar waar het begin van de Canyon ligt. Onderweg wordt het nog even spannend. Het is super mistig, we hebben denk ik maar zo'n 5 meter zicht. En daarnaast zitten er super grote gaten in de weg en rijden er veel vrachtwagens berg op, zo'n 20 km per uur op een weg waar je 80 mag. Rustig rijden en maar hopen dat iedereen dat doet. In Graskop aangekomen gaan we naar een touristenbureau en vragen hier of het wel zin heeft om naar de Canyon te rijden, aangezien het zicht echt heel slecht is. We twijfelen. Zij geven het advies dat het altijd de moeite is om het wel te doen, als je toch de tijd hebt. ' Wat je ziet, kan je zien' zegt ze. Daar heeft ze gelijk in, dus rijden we naar ' Bourke's Luck Potholes ', waar we via een super hoge brug de Canyon over kunnen, richting een mooie waterval. Naast de waterval zijn Potholes (gaten) uitgesleten in de rotsen. Ik denk van de druk van het water, dat er waarschijnlijk al miljoenen jaren doorheen stroomt. Hier hebben we heel mooi zicht, hier is het niet mistig, omdat het vlak is en we straks pas de bergen op gaan. Dit doen we, richting ' The three roundavels ' . Bij aankomst bij de entree vraag ik of er wel iets te zien is, omdat we anders voor niks het hele stuk gaan rijden. Helaas wordt medegedeeld dat er inderdaad te weinig zicht is, en we niks gaan zien. We kiezen er voor om terug te rijden, langs verschillende watervallen die de weg door het dorp Sabie ons bied. We komen langs Berlin Falls en Lisbon Falls. Prachtig! Bij een marktkraampje welke overal bij touristische plekken staan, doe ik mezelf nog een cadeautje voor als ik samen ga wonen met Jens, zodra ik terug kom. Na deze lange dag vol prachtige natuur rijden we voldaan terug naar onze eigen Roundavel, het huisje waar we slapen. Morgen gaan we weer een flink stuk rijden, terug richting het Oosten, want het einde van onze reis nadert.

De volgende dag rijden we met veel regen en onweer terug via Nelspruit, Badplaas, Piet Retief, Pongola, Hluhluwe en dan naderen we St.Lucia, na zo'n 8 uur. Eigenlijk zouden we deze kilometers in 2 dagen maken, maar aangezien het lastig was om onderweg een slaapplek te vinden zijn we doorgereden. Alvast naar het guesthouse waar we eigenlijk pas morgen een nacht hebben geboekt, hopen dat ze hier plek hebben. En dat hebben ze, yes! Weer geluk. We worden gewaarschuwd dat er 's nachts Nijlpaarden door St.Lucia kunnen lopen en dat we dus goed moeten opletten. Maar deze lange dag in de auto heeft ons goed moe gemaakt, dus gaan we de straat toch niet meer op. Dat doen we de volgende dag wel! Lopend (eindelijk, want in veel dorpen/steden is het niet echt veilig om met 2 meiden de straat op te gaan) verkennen we St.Lucia. Het is zeer toeristisch en er wordt vanalles georganiseerd, dus lopen we een touristen office binnen. Hier vertellen ze ons dat het walvissenseizoen helaas voorbij is, maar er wordt wel nog een boottocht bij zonsondergang georganiseerd, waar we krokodillen en nijlpaarden kunnen zien in het water. We hebben er misschien al 100 gezien, maar het blijft bijzonder. En vanaf de boot is toch wel een keer wat anders, dus boeken we de tour. Het is super warm en we hebben nog een paar uur, dus besluiten we om lekker naar het strand te gaan. We moeten entree betalen en komen de eerste 30 km door een natuurpark, waar opnieuw de zebra's, herten en gnoe's ons omsingelen. Een bijzonder dagje strand! Na een paar uur in de felle zon is het mooi geweest en gaan we terug naar het guesthouse om een heerlijke douche te nemen en ons klaar te maken voor de boottocht. We komen echt dichterbij de nijlpaarden dan ooit! Ik denk zo'n 5 meter afstand. Op het moment dat wordt vertelt dat Nijlpaarden de meeste mensen doden in Zuid-Afrika van alle diersoorten, jaagt het me toch wel schrik aan. Helemaal als ik een nijlpaarden tand van zo'n 60 a 70 cm in mijn handen krijg geduwd. Ze zien er lief en rustig uit, maar zijn zo gevaarlijk. Gelukkig kunnen ze door hun gewicht en korte pootjes de boot niet op komen, hou ik mezelf maar voor. We zien ook nog een paar krokodillen en gaan na 2 uurtjes rondvaren terug aan wal. Cindy en ik gaan heerlijk uit eten en weten alle twee dat het morgen onze laatste echte dag in Zuid-Afrika is. We zeggen wel 100 keer tegen elkaar dat het zo moeilijk te geloven is dat de 6 weken er al weer op zitten. Een fijne gedachten om iedereen weer terug te zien, maar zo jammer omdat Zuid-Afrika nog zo veel meer te bieden heeft dan het ' stukje ' wat wij hebben gezien. Ik blijf het zeggen: weer een reden om nog ooit eens terug te komen.

Op onze laatste dag gaan we, zoals jullie in het begin van mijn verhaal lezen, terug naar Blue Sky Mining, het ondertussen bekende hostel. Een heerlijke plek om bij te komen en onze tassen nog eens opnieuw in te pakken, want wat is het een zooitje. Maar de kilo's zijn heel wat minder, want onderweg hebben Cindy en ik nog wat kleding en spullen uitgedeeld. We hadden nog een flinke boodschappentas, waar nog wat spullen in zaten waar we mensen blijer mee konden maken dan onszelf. Zo stoppen we langs de snelweg, waar we een jongetje zien lopen in kapotte kleren op blote voeten. Volgens mij kan hij wel een brood gebruiken, dus haal ik deze uit de tas. Ik roep hem en wenk dat hij een stukje terug moet komen lopen (want voordat je langs de snelweg waar 120 gereden mag worden kan stoppen, ben je al heel wat meters verder). Hij twijfelt geen moment en in zijn kapot gescheurde open hangende blouse komt hij op me afgelopen. Zijn schrale huid vol schrammen valt me meteen op. Ik vraag hem hoe het gaat maar merk snel dat hij heel gebrekkig Engels spreekt. Waarschijnlijk doordat hij door geldgebrek niet naar school kan. Hij zegt constant yes, maar heeft volgens mij geen idee wat ik hem vraag. Ik geef hem het brood en een aai over zijn bol. Ik zeg dat hij ervan moet genieten, ondanks dat ik weet dat hij me niet verstaat. Ik wil het hem toch zeggen, omdat hij het verdiend. Hij pakt de zak brood en zegt opnieuw yes. Ik kijk hem na en verderop draait hij zich nog eens om en zwaait, lopend met de zak brood in zijn hand. Waarschijnlijk bewaart hij het voor de familie is wat ik denk. Ik hoop het, dan maak ik niet 1 iemand blij, maar misschien wel 10 mensen.

Tijdens het tanken maak ik ook nog wat jongens blij. Ze zitten langs de kant van de weg, lyche's te verkopen. Ze staan de hele dag in de brandende zon en het zweet staat op hun mooie donkere gezichtjes. Cindy gaat naar het toilet, terwijl ik naast de jongens ga zitten en een praatje met hen maak. Al snel valt een van de jongens mijn schoenen op: ze zijn mooi, hoe duur waren ze want ik heb geen geld om ze te kopen zegt hij. Ik bedenk dat ik nog 2 paar slippers in de auto heb liggen waar ik eigenlijk niks meer mee doe. Ik geef aan dat ik zo wat voor ze heb, en vraag verder naar hun leefsituatie. De jongens geven aan hier elke dag fruit te verkopen. Vandaag had hij al 80Rand verdiend (ongeveer 6,50 euro). Op zich voor daar best veel, maar als je bedenkt dat ze de hele dag in de brandende zon staan, zonder hoofddeksel, is het zeer weinig. Als Cindy terugkomt maak ik de jongens blij met mijn slippers en ook krijgen ze allemaal nog een koekje, welke Cindy en ik over hebben. Heel dankbaar groeten ze ons wel 10 keer met: have a nice day. Ze zwaaien. Yes, weer een paar kinders blij gemaakt! Nu de rest van onze spullen nog. Deze weten we ook op een goed adres af te geven. Op Blue Sky Mining vragen we een poetsvrouw van een jaar of 40 of zij een bikini en wat kleding kan gebruiken. ' God Bless you ' is haar antwoord, waaruit ik kan opmaken dat zij hier heel blij mee is. Een tas vol kleding, shampoo, parfum, bestek en nog meer kleding maken haar op dat moment de gelukkigste vrouw van de wereld. We krijgen wel 3 knuffels en zo vaak zegt ze ' thank you, god bless you '. Wauw, wat mooi om ons verblijf zo af te sluiten, met zo veel waardering en blijdschap.

Op zaterdagmorgen, rond 10:00 uur, gaan Cindy en ik naar het vliegveld, onze auto inleveren. De teller staat op 3169 kilometer. En dat te bedenken dat we echt maar een klein stuk van Zuid-Afrika hebben gezien, maar elke meter was de moeite waard. Zelfs de terugreis, welke voor mij echt heel lang duurde. Hadden we in Cairo ook nog een uurtje vertraging omdat de brandstof op was.. Het blijft Afrika, want het herinnerd me aan de terugreis van Gambia, waar ook de brandstof op was. Zondag rond 14.30 landen we veilig op Schiphol, waar mama, papa, Jolein en Jens op me staan te wachten. Wat heerlijk om hen weer vast te houden, maar wat raar om na zo'n lange tijd het gevoel te hebben dat je vorige week nog hier was. Ondanks dat het zo'n 25 graden scheelt en het hier echt heel donker, saai, vlak en grijs is. Raar, maar wel echt heel fijn om na 53 uur wakker te zijn geweest weer in mijn eigen frisse bed te gaan liggen. Hier kan ik nu nog meer van genieten, net zoals alle andere kleine dingen hier. De hele reis heeft me weer veel opgeleverd en ik hoop dat ik veel gevoel en gedachten nog lang vast kan houden. Ik hoop dat ik, ondanks mijn uitgebreide verhalen op waarbenjij.nu, toch nog heel veel kan vertellen en mag delen met jullie. Bedankt voor de trouwe volgers die elke keer zo'n leuke en lieve reacties plaatsten en me zoveel complimenten hebben gegeven. Heel erg leuk en daarom ook de moeite waard alles elke keer weer opnieuw te beleven door het op te schrijven. Pap, mam, Jolein en Jens bedankt voor alles. Fijn dat jullie achter me staan. Vriendinnen, bedankt voor jullie berichtjes en interesse! Maar mijn aller grootste dank gaat uit naar Cindy, omdat zij mij vorig jaar heeft meegevraagd en de eerste stap heeft gezet. Alleen had ik het waarschijnlijk nooit gedaan. Ik heb een super tijd met je gehad en hoop dat we er samen nog jaren met een glimlach op terug kunnen kijken!

Nogmaals bedankt en wie weet tot mijn volgende reis.
Liefs, Felien.