Een week vol bijzondere & spannende gebeurtenissen

Gelukkig knapte ik na de vrijwilligersdag snel op. De volgende ochtend stond ik fris op en ben ik weer aan de slag gegaan op het project. Dit was heel fijn, omdat ik nog maar een paar dagen op het project heb, maar ook omdat ik samen met Cindy deze week alle activiteiten van de Day-Care heb opgezet. Het is natuurlijk wel leuk dat ik deze ook zelf kan uitvoeren. Zo hebben we verf op de handen van de kinderen geverfd en hebben zij hiervan een afdruk op papier mogen zetten. Alleen dit was al een groot feest. Zowel voor de kinderen, als voor mij. Leuk om 1 op 1 met hen samen te werken. Cindy heeft een paar leuke foto’s van mij en de kinderen gemaakt. Ik zal proberen deze up te loaden. Later mochten de kinderen tijdens een lesje rekenen cijfers bij hun vingers zetten. Gelukkig kwamen we bij iedereen uit op 5, haha. Ook hebben de kinderen flink genoten van het stoepkrijt dat Cindy mee genomen heeft vanuit thuis. Natuurlijk werden sommige gezichtjes en benen flink ingekleurd, maar ook de tekeningen op de grond waren prachtig. Dat deze kinderen zo kunnen genieten van de kleine dingen, maakt mij blij. Konden alle kinderen dat maar. Later heb ik nog een spel met de peuters en kleuters ondernomen welke ik heb geleerd in Gambia. Alle kinderen kregen één rietje en moesten in een cirkel gaan zitten. Vervolgens legde ik één watje in het midden van de cirkel en moesten de kinderen blazen en zorgen dat het watje niet uit de cirkel zou gaan. Helaas viel dit een beetje tegen en was het moeilijk uitleggen aan de kleintjes wat de bedoeling was. Soms is het handig als je toch wat Zulu kan spreken. Ik merk dit op momenten dat ik kinderen stil wil krijgen wanneer zij verdrietig zijn. ‘Tula’ is dan het woord dat hen troost. Het betekent iets in de zin van: stil maar. ‘Zuga’ werkt wanneer je wat moet mopperen op de kinderen en zij eigenlijk weg uit een bepaalde ruimte moeten zijn. Eigenlijk betekent het ‘wegwezen’, maar dat is wel de manier waarop hier met elkaar gecommuniceerd word, kort maar krachtig. ‘Icomo’ werkt wanneer de koeien los lopen en ik het leuk vind dat de kinderen hun liedje over de koe zingen: ‘Icomo! Icomo sa ba ba’ (of ik het goed schrijf weet ik niet, maar dat ik het kan uitspreken vind ik al heel wat). Maar goed, om echt Zulu te leren zal ik toch echt voor langere tijd terug moeten. Echt heel vervelend klinkt dit niet.

Zaterdag hebben we een bijzondere activiteit ondernomen. We zijn naar ‘de boom’ in Durban geweest, waar het project Bobbi Bear op vrijdag en zaterdag activiteiten onderneemt. Op vrijdag is er een speciale dag voor tieners en vrouwen, welke ooit in contact zijn gekomen met Bobbi Bear. In mijn vorige verslag is te zien wat er met deze vrouwen gebeurt kan zijn. Ze bidden, kunnen kleding krijgen en houden een of ander ritueel. We waren er eigenlijk van overtuigd dat dit ook op zaterdag plaats zou vinden, maar bij aankomst bleek anders. Het was nog erg rustig om 09.30, maarja, African time hé. Veel kinderen waren aan het spelen. Zo was een groepje meiden een soort van trefbal aan het doen, met een zelfgemaakte bal van vele plastic zakken strak om elkaar gebonden. Ik was hier echt door gefascineerd. In Nederland hoeft een bal maar slap te zijn en is hij al niets meer aan. Hier maken ze de ballen gewoon zelf! Met afval en plastic zakken. Geweldig toch?! Verderop, onder de boom, waren de jongere meiden handje-klap aan het doen, op een manier die ik niet kon volgen, zo snel. Voor ons lag een groepje jongere jongens in het gras. Zij kregen ons in het vizier. Sommige kwamen verlegen dichterbij, andere hielden ons een beetje voor de gek. Met spiegeltjes schenen zij de zon in onze ogen en hadden de grootste lol. Toen we gingen zitten kwamen er steeds meer kinderen om ons heen zitten. Even dachten we dat zij dachten dat wij de werknemers van Bobbi Bear waren, maar meer dan een spelletje hadden we hen niet te bieden. Een gesprekje zat er niet echt in, omdat de kinderen alleen maar Zulu spreken. Waarschijnlijk hebben deze kinderen niet de mogelijkheid om naar school te gaan, de enigste plek waar Engels leren een optie is. Niemand van de kinderen had zin een spelletje, dus bleven we maar, in een kring, naar elkaar kijken. Ik denk allemaal gefascineerd door elkaar. Na ongeveer een uur kwamen er 2 auto’s aan en al snel stond het veld vol met (jonge) kinderen. Meerdere medewerkers van Bobbi Bear stapte op ons af en vertelde ons wat de bedoeling was: Eerst gaan we een spelletje met de kinderen doen, welke allemaal uit de buurt komen. Daarna gaan we eten en drinken uitdelen, omdat zaterdagochtend de enige zekerheid voor hen is, om te kunnen eten. De rest van de week moeten zij hopen op eten. Jeetje, wat heftig vond ik dit. De meest kleine kinderen kwamen op de meeting af en natuurlijk heb je meteen medelijden. Maar om hierin niet door te slaan kon ik gelukkig mijn gedachten op een positieve manier omzetten: wat fijn dat Bobbi Bear dit organiseert en de kinderen hierheen kunnen komen om toch wat eten te krijgen. Wat fijn dat al deze kinderen uit de townships weten dat dit project bestaat en weten dat er een plek is waar zij zich even fijn kunnen voelen. Even kind zijn en met zijn alle een spelletje doen, toch even kunnen genieten van de boterham. Maar zoals ik al zei: voor het eten eerst een spelletje. Al snel werd het spelletje ‘open gate’ opgezet, omdat het er naar uit zag dat het zou gaan regenen. Snel snel, omdat veel kinderen nog lang zouden moeten lopen nadat zij het eten hadden gekregen. Ze kwamen van ver. Het spelletje Open Gate is bijna hetzelfde als ‘schipper mag ik overvaren’. Veel kinderen namen deel, dus deden wij ook mee! Natuurlijk waren wij vrijwilligers meteen af, omdat alle kinderen op ons af kwamen gerend om ons te tikken. Na ongeveer 30 minuten werd het eten uit de auto’s gehaald en ik dacht: ‘chaos’! Maar wat er toen gebeurde verbaasde me zo. Alle kinderen, ik denk een stuk of 200, gingen in 4 rijen zitten en wachtten rustig af tot het eten in hun handen werd gelegd. En dit duurde best wel even, omdat wij mochten meehelpen maar eerst werden geïnstrueerd hoe het uitdelen er aan toe ging. Het is natuurlijk de bedoeling dat iedereen even veel krijgt, want de een is brutaler dan de ander. Iedereen krijgt 4 boterhammen (welke belegd waren met kaas, pindakaas of vlees), en wie daarna nog honger heeft mag zijn/haar handen open houden. Vervolgens gaat er nog een zak met appels rond en zakjes chips worden uitgedeeld. Ook liters ranja gaan er doorheen. Sommige kinderen vragen om de plastic zakken waar het brood heeft ingezeten, omdat zij de boterhammen bewaren voor later. Bijzonder. Misschien nemen zij het wel mee voor een ziek broertje/zusje of één van hun ouders? Of eten ze het straks rustig op als lunch? Ik weet het niet.. Maar de vragen gaan wel om in mijn hoofd. Ondanks dat deze dag niet de rituelen had die wij voor ogen hadden, was het wel heel speciaal hier aan deel te mogen nemen. Ik hoop dat Bobbi Bear deze onderneming nog lang mag doen, zodat de kinderen uit de townships in ieder geval op zaterdagochtend de zekerheid op eten hebben. Want stel je voor dat ook deze mogelijkheid weg zou vallen. Daar wil ik niet aan denken.

Op zondag zijn we de hele dag op ons project en beseffen dat het de laatste zondag op The Farm is. Een goede dag om wat te ondernemen met de kinderen. Mirjam roept ‘Who wants to play the balloon-game’ in het weeshuis en binnen no-time krijgen we kussen en knuffels van de kinderen. Ze weten precies wat we gaan doen: ballon trappertje. Jeetje, wat worden ze hier blij van! Ze schreeuwen, roepen en halen iedereen bij elkaar om snel te kunnen beginnen. Om deze activiteit te kunnen doen heb ik afgelopen dinsdag met boodschappen doen ballonnen aangeschaft. Weer wat goeds gedaan, ik krijg er wel tientallen glimlachen en knuffels voor terug. Yes! Doel behaald!
We binden de ballonnen om de benen van de kinderen en maken 2 teams. We tellen af en binnen 5 minuten zijn alle ballonnen kapot, omdat alle kinderen zo enthousiast meedoen. Bij de aller kleinste zijn er dikke tranen, omdat zij de ballon hadden willen houden. Zij begrepen natuurlijk niet wat de bedoeling van het spel was, omdat ze echt nog te klein zijn. Gelukkig kunnen we dit goed maken met een potje trefbal. De kleinste doen niet mee, maar vinden het wel interessant genoeg om te kijken. In een rijtje zitten de kleintjes tegen de muur van het vrijwilligershuis, met hun gezicht naar het speelveld gericht. ‘The volunteers against the children!’ roep ik eigenlijk voor de grap, maar al snel gaat iedereen akkoord. Na een uur flink sporten vinden wij vrijwilligers het eigenlijk wel genoeg, omdat er geen einde lijkt te komen aan het potje trefbal. We laten de kinderen winnen en het is een groot feest. 1-0, hopelijk krijg ik ooit nog eens de kans om er gelijk spel van te maken.
’s Avonds bereiden we de activiteiten voor de Day-Care van deze week voor. Ze staan allemaal in het teken van kerst. We maken kerstboompjes die de kinderen mogen verven, een kerstsok welke zij mogen versieren, kerstengeltjes en noem maar op. Maar gek genoeg krijg ik nog helemaal geen kerstgevoel. Het is hier steeds warmer aan het worden (al klop ik dat snel even af) en omdat ik alle kerstversiering en reclame van thuis mis, denk ik dat ik er niet zo mee bezig ben. Ook het hele Sinterklaas gebeuren gaat aan me voorbij. Als ik bedenk dat alle winkels in Nederland vol hangen met (clowns)pieten en sinterklaasjes, voelt het heel raar. Gek om dat over te slaan dit jaar. Gelukkig heb ik in Januari een surprise gepland met mijn lieve vriendinnetjes en kan ik het inhalen.

Verder hebben we afgelopen week en in het weekend boys- en girlsnights georganiseerd. Dit houdt in dat de jongens en meiden een avondje naar het vrijwilligershuis mogen komen, waar we een avond voor hen hebben georganiseerd. De kinderen worden op leeftijd ingedeeld. Zo hebben we een girlsnight voor de jonge (8-14 jaar) en oudere meiden (15-20 jaar) en een boysnight voor de oudere (15-22 jaar) en jongere (7-14 jaar) jongens. 4 avonden die in het teken staan van: genieten. De kinderen mogen een film kijken, wat op zich al super bijzonder is voor hen. We maken popcorn, ze drinken ranja en voor de meiden hebben we de loombandjes (om armbandjes te maken) klaargelegd. Ook de nagellak wordt tevoorschijn gehaald en dan kan het niet meer stuk. Het is één groot feest! Tijdens de jonge boysnight zijn sommige jongens zelfs fris gedoucht en hebben hun mooiste kleding aangetrokken. Helemaal trots, maar in het begin ook een beetje verlegen komen ze binnen en kruipen al snel bij me op schoot. Een van de jongens valt zelfs bijna in slaap, aan het eind van de avond. Rond de klok van 21.00 is het tijd om ze naar huis te brengen. In het weeshuis aangekomen blijken alle kleine kinderen nog wakker te zijn. Het is erg druk en er speelt harde muziek. Geen wonder dat sommige kinderen overdag in de Day Care in slaap vallen.

Maar de spannendste activiteit van deze week stond gepland op maandagochtend. Om 04.00 gaat de wekker, want om 04.30 worden Cindy en ik opgehaald om ‘The Shark Cage Dive’ te gaan doen. Jullie lezen het goed, ik heb met haaien gezwommen! Niet met één, niet met twee, maar met wel 15 haaien om me heen! Maar.. ik zal bij het begin beginnen. Neem de tijd, want het word weer een heel verhaal, ha ha. We komen rond 06.15 aan op het strand waar we het water op gaan. Aangezien de boot er nog niet is, moeten we even wachten. Na ongeveer 30 minuten komt er een flinke speedboot aan met meerdere mensen die ook mee gaan om haaien te spotten. We krijgen een wetsuite aangemeten en mogen in een hok om gaan kleden. Alle pakken zijn nog nat en het is een heel gedoe om ze aan te krijgen. Gelukkig lukt het Cindy me om te helpen. Volgens mij zie ik er echt charmant uit! Zo’n strak pakkie wat helemaal aan je lichaam plakt.. Hmm, niks voor mij. Een paar fototjes om dit te bevestigen en we zijn er klaar voor. We moeten de mensen van de organisatie even helpen de boot het water in te krijgen. Wat een werk. Daarna moeten we flink springen om de boot in te komen. Dit is nogal lachwekkend, want bij iedereen duurt het 2 tot 3 sprongen. Ik heb er ook 2 blauwe plekken aan over gehouden op mijn knieën. Eenmaal in de boot kunnen we gaan. Met een flinke snelheid en flinke klappen op het water gaan we de eerste golven tegemoet. Jeetje, hoe lang zal dit gaan duren denk ik. Ik moet me écht zo strak vasthouden, anders vlieg ik die boot nog uit! Maar op mijn vraag krijg ik snel antwoord: “we gaan 8 kilometer de zee in, hou je goed vast”. Gelukkig zitten er hengsels aan de boot waaronder we onze voeten kunnen klemmen. Na ongeveer 10 minuten flink over het water gecrossd te hebben, stoppen we. De instructeur heeft goed nieuws: we zijn op de helft, nog 4 kilometer. Mijn god! Wat een end. Maar na nog eens 10 minuten met flinke snelheid over het water te zijn gegaan, dobberen we rustig in de zee. “The sharks are allready visiting us” zegt de instructeur. Als ik naast de boot kijk krijg ik ineens flinke kriebels. Om ons heen zien we een stuk of 7 vinnen. Ja, echt waar, net zoals in de film! Het doet me denken aan de film Jaws. Bah, wat ga ik nu weer doen. Wie wil er eerst, word er gevraagd. Ik liever niet, maar toch word ik gekozen, prima. Ik ben hier nu toch, dan moet ik het ook maar gewoon doen! Ik krijg een strakke riem om mijn middel, welke echt niet losser mag. Het is om het wetsuite op zijn plek te houden, omdat ik anders moeilijk onder water kan, het wetsuite zorgt dat je aan de oppervlakte blijft. Het zit écht niet lekker, maar is wel noodzakelijk. Na een vreemde kerel, Cindy en Vera (andere vrijwilligster van Be More) is het mijn beurt. Met behulp van de instructeurs word ik in de kooi gedropt. Pfoe, even op adem komen. Achteraf besef ik me dat ik door de adrenaline (en het wetsuite) helemaal niet heb beseft hoe koud het water is geweest. Hier heb ik geen seconde over nagedacht. Ik dacht over andere dingen na: ik zit 8 kilometer van het strand af, midden in een wilde zee, met allemaal haaien om me heen. Ik word er benauwd van en heb in het begin last om rustig adem te halen. Heb ik ook nog eens zo’n dikke duikbril op waardoor ik niet door mijn neus kan ademen. ‘Felien, je bent hier maar één keer, kom op, ga die haaien spotten’, zeg ik tegen mezelf. Ik haal diep adem en ga kopje onder. Voor me zie ik haaien van zo’n 1 a 1,5 meter. Wauw! Hoe gaaf is dit! Ik ken dit van films, documentaires en programma’s op National Giografic, maar nu doe ik het gewoon zelf. Ineens voel ik een flinke golf en ik word alle kanten op gegooid in de kooi. Tegen Vera aan. Snel kom ik boven water en voel me niet helemaal goed. Het is toch de spanning en de golven die mij misselijk maken. Af en toe doe ik mijn masker af om rustig adem te halen, maar ik word vanaf de boot toegeroepen: ga onder water, kijk naar de haaien, je tijd is zo om, er worden foto’s gemaakt. Ohja, foto’s, denk ik bij mezelf. Toch leuk als ik er een paar heb! De instructeur heeft een speciale camera waarmee hij onder water foto’s kan maken. Hij doet zijn flippers aan, duikbril op en spring zo, tussen de haaien, om mij vast te leggen op camera. Wat bijzonder Felien, kom op, misselijkheid weg en gaan! Het lukt me niet heel goed de knop om te zetten en even wil ik uit de kooi. “5 minutes” word er geroepen. Ik heb 2 x 15 minuten en besef dat ik echt moet gaan genieten. Dat doe ik en gelukkig zijn er nog een paar mooie foto’s van mij gemaakt met flinke haaien.
Na de eerste 15 minuten word ik uit de boot geholpen en besef me wat ik eigenlijk aan het doen ben, als ik de rest van de vrijwilligers de kooi in zie gaan. Om me heen worden een aantal mensen ziek en ik zie 3 mensen overgeven. Hier word ik ook niet echt goed van, dus probeer me te concentreren op de haaien. Dit is iets wat je maar één keer in je leven doet, geniet ervan zeg ik tegen mezelf. Na een kwartier is het opnieuw mijn beurt. Cindy is ziek en kiest ervoor niet nog een keer te gaan. Ik twijfel even omdat ik bang ben ook ziek te worden, maar haal mezelf over nog één keer 15 minuten te genieten van ‘the sharks’ om me heen. Er zit nu zelfs een tijgerhaai in het water, welke blijkbaar zeldzaam zijn en niet vaak gespot worden. Samen met 2 andere (vreemde) ga ik de kooi in. Wow, het water is nu nog wilder! Ik word echt helemaal op en neer gegooid in de kooi en kan mezelf moeilijk onder water houden. Dit valt me echt een beetje tegen! Maar gelukkig ben ik niet meer benauwd en kan ik nu beter genieten en beseffen wat er om me heen gebeurt. Af en toe gooien de instructeurs resten van vissen in het water en ik zie onder water hoe de haaien toehappen. Op dit moment zijn er volgens de instructeurs wel 20 haaien om ons heen. Nu ik wat meer rust heb kan ik ook om me heen kijken. Nu ik niet alleen voor me kijk zie ik hoe veel haaien er inderdaad om me heen zitten. Wauw, dit is echt geweldig. Die ogen! Ze kijken me aan, komen snel op me afgezwommen maar zwemmen net voor mijn gezin de andere kant op. In mijn hoofd speelt het deuntje van Jaws. Echt, dit ga ik nooit meer vergeten! Ook de vissen die zich aan de haaien vastbijten niet. Een geweldige, stoere ervaring welke je misschien niet van mij had verwacht, maar de foto’s zijn het bewijs. Ik heb het ECHT gedaan! Yes!
Op naar mijn volgende avontuur!